Kort na het overlijden van mijn moeder dit voorjaar, ging ik boodschappen doen. Overal in de supermarkt hing de slogan ‘Vier de lente!’. Het maakte me zo mogelijk nog triester, want wat viel er te vieren, mijn lieve mama was er niet meer, het leven had zijn glans verloren …
Het viel mee voor mij dat dit de enige aansporing was iets et voelen en te doen wat ik helemaal niet voelde.
Nu is het heel anders. Al weken lang worden we om de oren geslagen met allerlei voorbereidingen op de feestdagen. Recepten en hele menu’s, al dan niet om af te halen of zelf te bereiden. Cadeaus, van nutteloze gadgets over boeken tot ecologisch verantwoorde geschenken. Je kan geen krant of tijdschrift openslaan, geen winkel binnengaan, of het wordt je opgedrongen.
Daarnaast alle lichtjes, in handelszaken, in winkelstraten, in tuinen. Lichtjes die verwijzen naar de warmte van gezellig samen zijn met vrienden of familie.
Mijn hart gaat uit naar iedereen die een geliefde missen moet. Een kind, een ouder, een broer of zus, een vriend. Iemand die nooit meer mee aan tafel zal zitten, het glas zal heffen, een cadeau zal krijgen of schenken.
Hoe kom je deze dagen door, als je je tot in je ziel gekwetst voelt en alleen?
Het is een open vraag, er is geen pasklaar antwoord, geen oplossing. Behalve misschien de aansporing om te voelen. Goed te voelen wat je zelf wil, en hoe, waar, met wie je deze dagen wil doorbrengen. Alleen of samen. Misschien herinneringen ophalend aan wie er niet meer is, opdat die toch een symbolische plaats aan tafel krijgt.
Dit is mijn wens voor jou: moge je je omringd weten door begripvolle mede-mensen, bij wie je kan wenen en kan lachen, kan praten en kan stil zijn. Moge ook doorheen diep verdriet kleine lichtpuntjes schemeren … Moge het licht van een kaars, je hart verwarmen.
Greet