groen met geel, roestbruin, oranje rood van de bladeren, paarse tinten van de herfstasters, bleek roze van een late roos …
Bladeren wiegen in de wind, zich nog even vasthoudend om dan naar beneden te dwarrelen.Keer op keer een herinnering aan de vele momenten dat wij moesten loslaten, afscheid nemen van een geliefde. Waar bomen dit altijd schijnbaar moeiteloos doen, valt het ons zwaar.
Zou het komen omdat we sociale wezens zijn, die niet kunnen zonder verbinding met de andere? Verbinding die we nodig hebben om te overleven, te eten, ons te kleden, te beschutten, … en verbinding broodnodig voor ons emotioneel welzijn? Hoezeer misten we niet het contact tijdens de lock downs, toen de maskers zelfs het uitwisselen van een glimlach –de kortste afstand tussen twee mensen- hypothekeerde?
Ons gezien, gehoord, begrepen, gewaardeerd en ja geliefd voelen door anderen, doet ons beseffen dat we deel uitmaken van de grote menselijke familie. Met familie en goede vrienden –niet voor niets onze ‘naasten’ genoemd- kunnen we ons het diepst verbinden. Als iemand van hen voorgoed uit ons leven verdwijnt, is dit een harde noot om te kraken: de verbinding is weg ...Â
Althans de verbinding op de manier waarop ze bestond. Want ook over de dood heen kunnen we ons verbonden blijven voelen, al is de wederkerigheid anders. Die ligt nu in het je herinneren van alles waar je geliefde voor stond, van alles wat hij of zij achterliet, niet op materiaal vlak, maar in wezen, in ‘zijn’. Dit is een boodschap die ik in elke afscheidsviering die ik voorga telkens meegeef: omarm het verdriet, laat het er zijn, en koester tegelijk de herinneringen. Ik wens je een verbonden 1 november toe …
Greet